برآورد حداکثر بارش محتمل ۲۴ ساعته به روش چند ایستگاهی: مطالعه موردی شمال خراسان

هرشفیلد برآورد بارندگی حداکثر محتمل (pmp)1 را در سال1961 به روش آماری پایه ریزی کرده است. این پژوهشگر روش اصلاح شده‏ای را برای 2645 ایستگاه با مطا لعه بارندگی حداکثر 24 ساعته ارائه داده است. در سال های بعد بارندگی هایی رخ داد که بیش از pmp  محاسبه شده به این روش است. در نتیجه  روش هرشفیلد به زیر سؤال رفت. الیاسون  روش چند ایستگاهی را در سال 1997 ارائه داد. این روش از ادغام آمار کلیه ایستگاه‏های هم اقلیم یک منطقه استفاده می‏کند، زیرا pmp می‏تواند در هر نقطه این منطقه رخ دهد. بنیان ریاضی روش به توزیع گامبل نوع 1 و توزیع‏های منشعب از آن وابسته است. الیاسن پارامترها را تنها به روش گشتاورهای معمولی برآورد کرده و pmp را با این برآورد به دست آورده است. در مقاله حاضر برای برآورد پارامترها از سه روش برآورد دیگر به نام های حداکثر درست‏نمائی، حداکثر آنتروپی و گشتاورهای وزن دار احتمالی نیز استفاده شده است. برای مقایسه روشهای برآورد از آمار 41 ایستگاه باران سنج هم اقلیم شمال خراسان استفاده شده. آزمونها‏ی آماری برتری روش درست نمائی را نسبت به روش گشتاوری نشان می دهد. علاوه بر این، pmp این ایستگاه‏ها نیز به روش اصلاح شده هرشفیلد محاسبه و نتیجه با روش چند ایستگاهی مقایسه شده است. نتایج به دست آمده برتری و ثبات روش چند ایستگاهی را تأیید می کند.